Meedoen met Michael Kors

Voor mijn achttiende verjaardag, een belangrijkste verjaardag volgens mijn ouders, kreeg ik een gouden horloge van Michael Kors.
Dit was toentertijd, en nog steeds, een ontzettend gewild sieraad, en ze kwamen in allerlei varianten; zilver, goud, rosé goud, met diamantjes, en verschillende achtergronden van de wijzerplaat. Prachtig. Ik  heb mijn ouders nooit durven vertellen dat een vriendin het horloge ooit stuk heeft gemaakt, en dat het al járen bij mij thuis op het nachtkastje ligt. Als mijn moeder vraagt wanneer ik het weer eens draag, zeg ik steevast: “Op een bijzondere gelegenheid!”

De horloges zijn natuurlijk niet het enige waar Michael Kors bekend om staat; ook zijn tassen doen het erg goed. Bij mij op de middelbare school ging het altijd om wie de snelste was, met de duurste spullen. Er was een nieuwe telefoon uit? hup, kopen. Ik kon niet altijd mee doen hoor. Kregen mijn vriendinnen een iPhone, dan moest ik nog drie jaar met mijn koelkast van een onbreekbare Nokia lopen. Ik had tenminste wel het bekende spelletje snake erop. Ja, dat hield me zoet. Mijn vriendinnen kregen voor hun zestiende verjaardag een scooter. Ik niet. Ik had al een fiets, en moest dagelijks acht kilometer fietsen naar mijn school. Weer of geen weer. En vaak hier in Nederland, was het geen weer. Sneeuw, regen, lekke banden, snijdende wind die zorgde voor voorhoofdholte ontsteking, ik heb het allemaal al gehad en meegemaakt. Ik ben zelfs eens aangehouden op de fiets omdat ik in de winter mijn lampjes niet aanhad. Ze trokken overal scholieren van hun fiets door midden op het fietspad te staan, zodat we wel móésten afremmen. Ik remde niet af hoor. Ik deed alsof ik mijn fietslampje, die voor op mijn stuur zat, aan het aandoen was, nep drukken op het knopje, etc. Ik wist al maanden dat die het niet deed, toch was de moeite van naar de winkel gaan en voor één of twee euro een nieuwe te kopen te veel.

Maar op mijn achttiende deed ik eindelijk mee; ik kreeg een goud horloge (zonder diamantjes, dat vond ik simpeler) en na een halfjaar was mijn prachtige cadeau stuk. Door een stom  meisje die niet eens aanbood het voor mij te betalen, aangezien zij dronken het pinnetje in het horloge ramde.  Soms doe ik hem nog gewoon om mijn pols. Ik zou hem eigenlijk moeten wegbrengen en laten maken, maar ja…die moeite he?